نقش الکترودیاگنوزیس و حس چشایی در تشخیص و تعیین پیش آگهی فلج محیطی عصب هفتم (بل)

فلج بل شایع ترین نوع فلج صورتی ایدیوپاتیک است. هدف این تحقیق تعیین نقش الکترودیاگنوزیس در پیش آگهی بیماران با فلج بل است که به منظور انتخاب بموقع و مناسب جراحی بیماران و رابطه بعضی از عوامل در ایجاد فلج بل صورت گرفته است. این مطالعه به صورت توصیفی-تحلیلی بر روی 44 نفر از بیماران مبتلا به فلج محیطی صورت با تشخیص بل انجام گردید. پس از پنج روز از شروع بیماری از تمام بیماران (به جز پنج نفر) آزمون های تحریکی (evoked electromyography=eemg) و (electromyography=emg) گرفته شد و سه هفته بعد نیز این آزمون ها تکرار شدند. در بررسی نتایج بدست آمده بر روی 44 مورد مبتلا به فلج بل، در مورد 8 بیمار (18.2%) عامل ایجاد کننده فلج صورتی مشخص شد (تروما، عفونت، نوروپاتی، دیابت)، 30 نفر (68.2%) از بیماران اختلال حس چشایی داشتند که در مورد 26 نفر این اختلال پس از یک هفته برگشت نمود و در 4 نفر دیگر عدم برگشت اختلال چشایی مشاهده شد. 14 نفر (36.84%) کاهش آمپلیتود بیش از 50% را نشان دادند. پس از سه هفته نتایج حاصل از انجام emg بصورت 30 مورد (77%) پاسخ طبیعی و 9 مورد (33%) امواج مثبت نوک تیز (positive sharp wave=psw) و فیبریلاسیون بود. باتوجه به اینکه هرچه کاهش پتانسیل حرکتی در 5 روز اول بیشتر باشد احتمال وجود فیبریلاسیون و امواج psw بیشتر است (p<0.05) احتمال اینکه فلج بل بطور کامل بهبود نیابد بیشتر خواهد بود. رابطه معنی داری بین برگشت حس چشایی پس از یک هفته و پاسخ الکترومیوگرافی پس از سه هفته وجود دارد (p<0.05). سن بیمار در تعیین پیش آگهی نیز دارای اهمیت است. این تحقیق نشان داد که تست های الکترودیاگنوزیس در تعیین پیش آگهی بیماران و انتخاب افراد برای عمل کمک کننده است و نیز ارتباط بسیار تنگاتنگی بین برگشت حس چشایی و عوارض بیماری وجود دارد. بعلاوه همیشه اشتباه تشخیص در مورد فلج بل وجود دارد و در صورت عدم برگشت عملکرد عصب هفتم باید به علل دیگر در ایجاد بیماری فکر کرد